Miroslav Radojčić (1920.-2000.), rođeni Sarajlija koji je u tom gradu završio Prvu mušku gimnaziju kao njen najbolji đak, bio je golman Slavije, poslijeratni šahovski prvak, prvi dopisnik “Politike” iz Njujorka i Londona, u svečanoj loži Vimbldona imao je stolicu sa svojim imenom i umalo da u istoriji ostane upisan kao posrednik u angažovanju prvog stranog trenera u engleskom fudbalu.
Istorija Slavije je isprepletena sa istorijom novinarstva i štampe na ovim prostorima. Metodije Kuić, vlasnik “Jugoslovenske pošte”, je dugo godina bio na čelu uprave SK Slavija, osnivač Katedre za novinarstvo na beogradskom FPN je Sergije Lukač, sin jednog od osnivača Slavije Feodora Lukača, a Miro Radojčić, čovjek koji je obilježio žanr sportske reportaže, branio je za podmladak Slavije i dogurao i do prvog tima, ali se sa porodicom preselio u Beograd pred početak Drugog svjetskog rata.
Upisao je fakultet, ali nije stigao dalje od prvog ispita. Novinarstvom je počeo da se bavi 1945. izvještavajući sa beogradskih ulica i sa radnih akcija u ruševinama ostalim nakon rata, a u međuvremenu je završio Visoku novinarsko-diplomatsku školu. U Politiku je primljen na prijedlog Dobrice Kuzmića. Pošto je dobro govorio engleski jezik sa ratnih zgarišta preselio se na dokove Njujorka. U početku nije bio mnogo oduševljen. Ređali su se veliki politički događaji, a onda je uslijedilo premještenje u London.
U Londonu je upoznao tenis i Vimbldon i ostao upamćen ne samo kao izvrstan vanjskopolitički komentator već kao novinar koji je Jugoslovenima otkrio Vimbldon, šaljući sa ovog prestižnog sportskog događaja uzbudljive izveštaje. Svi ti izvještaji su 2011. objedinjeni u “Vimbldonski dnevnik (1951-1988)“ -knjigu sabranih tekstova, istrajno ispisivanih priča sa vimbldonskih terena, koje je Radojčić, objavljivao u Tempu, Sportu, Politici i NIN-u. U loži na Vimbldonu je imao stolicu sa svojim imenom na kojoj je pisalo “Majro Radojčić”.
Da je rođen pod sretnom zvijezdom, dokaz je 06. februar 1958. godine. Nakon odigranog četvrtfinalnog meča protiv Crvene zvezde u Evropskom kupu, ekipa Mančester junajteda se spremala za povratak kući. Miro Radojčić je trebao da leti sa njima, kako bi napravio “priču o najboljem engleskom timu iz ugla najboljeg jugoslovenskog novinara”. Dolaskom na aerodrom, shvatio je da je zaboravio pasoš. Pokušao je da se vrati kući po dokument i stine na vrijeme, ali je stigao samo pogledom ispratiti avion koji je odletio u jednu od najcrnjih tragedija u istoriji fudbala. Ostao je posljednji intervju sa Tomi Tejlorom, pod naslovom “Zbogom Tomi”.
Nije imao priliku napraviti golmansku karijeru, ali jeste upoznati velika golmanska imena Srđana Mrkušića i Vladimira Bearu čije je odbrane opisao kao balet među stativama. Najsentimentalnije je pisao o fudbalerima (naročito o Milošu Milutinoviću) i družio se sa njima pa nije čudo da je umalo uspio u posredovanju da Miljan Miljanić preuzme Arsenal.
Naime njih dvojica su bili bliski prijatelji i Miljanić u Londonu nikad nije odsjedao u hotelu već kod Radojčića u stanu. To je znao Den Tana koji je te 1975.godine bio u FS Engleske i imao česte kontakte sa tadašnjim predsjednikom Arsenala Denisom Hilvudom. Hilvud je želio da nađe način kako bi Arsenal mogao da angažuje nekog stranog trenera i izbor je pao na Miljana Miljanića koji je tada vodio Real. U pregovorima koji su uslijedili, Miro Radojčić je učestvovao i kao posrednik i kao prevodilac i iako je sve bilo dogovoreno, Miljanić nakon polusezone produžava ugovor sa Realom. U London dolazi godinu dana kasnije na poziv Čelzija, ali na večeri sa Tanom i Radojčićem zaključuje da je Arsenal bio prava prilika te da se Čelzi bori za opstanak i da se tamo neće proslaviti. Miljanić je nakon toga na fin način odbio Čelzi, a deceniju kasnije u Aston Vilu je iz Čehoslovačke stigao Jozef Vengloš i postao prvi strani trener u u engleskom fudbalu.
Radojčić je bio izvrstan šahista i aktivno je učestvovao na brojnim međunarodnim turnirima, a redovno je pisao kolumnu i za američki “Chess Life”. Intervjuisao je Bobija Fišera 1958, ali i igrao protiv njega 1963.
Zajedno sa Pavlom Lukačem, direktno iz Atine, 18. maja 1978. javio je vijest da je organizacija 14. OI povjerena Sarajevu i Jugoslaviji.
Bio je prepoznatljiv po neizbježnoj leptir mašni i eleganciji, prijatan i lijep i često je upoređivan sa američkom filmskom zvijezdom Robertom Mičamom. Slučaj je htio da umre istog dana kad je ubijen Željko Ražnatović Arkan tako da je njegova smrt prošla nezapaženo u većini medija. Čovjek koji je čitavu svoju karijeru tekstovima dizao tiraže novina za koje je pisao, ispraćen je tiho i bez medijske pompe.
Aleksandar Kostović citajfilter.com