Piše Marko Lazarević:
Protekle sedmice Pale su bile domaćin 21 basket ekipi iz osam država starog kontinenta, a osim tradicionalnih ekipa iz BiH, Srbije i Crne Gore, prvi put u istoriji na Koranu su zaigrali i momci iz Makedonije, Rumunije, Litvanije, Španije i Rusije.
Publika je zaista imala šta da vidi, sjajan basket, fantastične poteze, mnogo emotivnog naboja i na kraju prijateljsko druženje i sportski fer plej. Pobjednike i najbolje pojedince već svi već dobro znaju, tako da u ovom tekstu nećemo o tome, već ćemo se osvrnuti na neke pojedinosti koje su ovogodišnji Međunarodni FIBA 3×3 turnir u uličnom basketu u Palama učinile respektabilnim svjetskim događajem.
Sve inostrane ekipe došle su u Pale, prema vlastitom priznanju, da osvoje turnir, jer su smatrali da će to biti jači trening za njih i da će veoma lagano izboriti put u Bordo. Međutim….
Šampion Evrope sa Barsom, osmina finala basketa u Palama
Ekipa Basket Đirone iz Španije je klub koji je u vlasništvu aktuelnog svjetskog šampiona i nekadašnje NBA zvijezde Mark Gasola i ovaj klub je prošle godine izborio učešće u ACB ligi u košarci pet na pet. Osim basketaša i košarkaša, Gasol je osnovao i basket ekipu za dame, kao i za lice u invalidskim kolicima. O ozbiljnosti ove ekipe dovoljno govori i činjenica da je za njih nastupio Huan Ignasijo Martin, koji je 2003. godine bio šampion Evrope sa Barselonom Svetislava Pešića, u kojoj su mu saigrači, između ostalih, bili Dejan Bodiroga, Šarunas Jasikevičijus, Huan Karlos Navaro, Anderson Varežao… Ali, vedete Slavije iz Istočnog Sarajeva iznenadili su Špance već u osmini finala i pokazali im da su Pale, barem za sada, neosvojiva tvrđava za momke sa Pirinejskog poluostrva. Još valja napomenuti da su Španci sa sobom poveli profesionalnog snimatelja i fotografa, momka koji radi za ACB ligu u kreira fantasične kompilacije najboljih poteza sa terena. On je napravio možda i najbolju reklamu ne samo turniru, već Palama, Istočnom Sarajevu, ali i cijeloj Republici Srpskoj. Graicias chicos.
Baltički Jack Daniel’s vs bajkalska votka
Najzanimljivji duel na turnir bio je polufinalni meč između litvanske ekipe Kejdanjaj (litvanci su bili zaprepašteni kako s lakoćom izgovaramo njihova imena, valjda nisu inače na to navikli) i ruske mašinerije pod nazivom Baikal. Na žalost domaće publika koja je frenetično navijala za Ruse, majstori iz zemlje košarke imali su više koncentracije i mekšu ruku, pa su otišli u finale paljanskog turnira, a svima je i dalje u glavi onaj promašaj Klimova za pobjedu kada lopta jednostavno nije htjela u koš. Miljenik paljanske publike bio je Aleksej Toporkov (ne bi me iznenadilo ako ovaj momak u budućnosti postane poslanik u ruskoj Dumi), koji se javno zahvalio Paljanima i koji je rekao da nikada sličnu atmosferu nije doživio. Litvanci k’o Litvanci, šutiraju (pardon, pogađaju) iz svih pozicija, igraju run’n’gun košarku i jednostavno ih ne možeš čuvati. Lider ovog tima bio je Rokas Uzas, dobar prijatelj Linasa Kleize, čuvenog kapitena reprezentacije zelenih.
Meč između Litvanaca i Rusa nije poprimio političku konotaciju, ali nakon turnira, kada je nastupilo treće poluvrijeme, ovi momci su dokazali da su stara sovjetska škola ne samo košarke, već i cuge. Jedni uz Jack Daniel’s, drugi uz votku, a i mi svi zajedno sa njima uz Nikšićko proslavili smo kraj najljepšeg događaja u ovom dijelu države.
Makedonski Boban Marjanović i Sekuritatea
Osim Rusa Toporkova, publici je posebno zanimljiv bio Marko Dujković iz makedonske ekipe Skopje Kino Vlae, što i ne čudi, jer ne srećeno stalno ljude od 226 centimetara. Odmah su ga od milošte prozvali Bobi, a ovaj gorostas je pokazao prilično zavidno košarkaško znanje, pa i pristojan šut sa distance. Sjeverni Makedonci su bili ozbiljna ekipa i na jednu loptu su izgubuli polufinale od opasne podgoričke ekipe Dangerous, kasnijeg šampiona Pala.
Potpuna nepoznanica svima bili su Rumuni iz ekipe Štinca Bukurešti koji su svoje takmičenje završili u osmini finala, ali su puni utisaka otišli za svoju državu i posebno su istakli domaćinstvo, gostoljubivost i nezaboravnu atmosferu u našoj opštini.
Luča mikrokozma
Ekipe iz Srbije i Crne Gore više i ne ubrajamo kao gostujuće na paljanskom turniru, ali ćemo posebnu zahvalnost izraziti Podgorici, koja se sa tri tima predstavila našoj publici. Podgorica Kodio, koju čine reprezentativci Crne Gore u basketu, Titograd i Dangerous koja je bez Vladimira Dašića osvojila Pale, pokazali su svu ljepotu južnjačkog mentaliteta i, što Marko Koljević Kolja iz pobjedničke ekipe reče, crnogorsko vrelo srce.
Jedinstvena i neponovljiva atmosfera
Specifičnost paljanskog tunira je u tome što, osim onih basket zaluđenika, publika koja inače možda i ne prati basket i košarku dođe na ovu sportsku manifestaciju i uživa jednako kao i oni koji žive ovaj sport. Svaki potez na terenu, na tribinama se doživljava emotivno i srčano, a paljanska publika oduvijek je znala da nagradi magiju basket majstora. Svi timovi, strani i domaći obećali su da će se dogodine vratiti, jer kažu da nikada i nigdje nisu osjetili ono što Pale nude. Iako je ušao u porodicu olimpijskih sportova, basket nije samo sport, on je u Palama i više od toga, više od igre, više od života. Kao kulturološki fenomeni, koji teško da će ikada biti ponovljeni na našim prostorima, ovaj sport i ovaj turnir zauzimaju posebno mjesto u srcima naših sugrađana. Naredne godine svi zajedno slavimo jubilej od 20 godina postojanja turnira, pa… valjalo bi to proslaviti na način na koji to ova manifestacija i zaslužuje.