Mnogi su igrači utiskivali svoje krampone po travnjaku stadiona u Čiči, davali golove zbog kojih je huk sa tribina dopirao do vrhova Trebevića i Igmana, cijedili posljednju kap znoja za Slaviju. Ali jedan, sa fudbalskom disertacijom zarađenom u mladosti, ostavio je neizbrisivi pečat na istorijskoj hartiji kluba iz Istočnog Sarajeva. Sretko Vuksanović Doktor. Doktor fudbala.
Lakoća driblinga kojim je „lomio” koljena protivničkim igračima, genijalnost pasova i uživanje u pikanju lopte, prenosilo je strast sa zelene podloge na svakog ko je kupio kartu ili se mangupski provukao kraj redara. U vremenu kada su se majstori gubili u moru industrijskih, jednoličnih fudbalera, Doktor je bio posljednji Mohikanac koji je podsjećao na Deju ili Piksija, Papeta ili Semira Tuceta.
Karijeru je počeo na bordo strani Sarajeva, odbio je tada moćnu Zvezdu, skrasio se u Francuskoj pa potom u Belgiji, vratio se u rodni grad, ali obukao dres rivala Želje.
A onda su ga Bogovi najvažnije sporedne stvari na svijetu doveli u naš grad. U Slaviju. Dobili su tada plavo-bijeli virtouza kome su aplaudirali i Manijaci i Pitari, i oni koji su na gostovanjima posprdno pitali „Ko vam je ovaj deda” pa se posramljeni dizali i odavali počast sportskoj inteligenciji.
I ona anegdota za finala Kupa Republike Srpske kada je, mamuran zbog burne noći, molio da ne igra, pa kasnije proglašen igračem utakmice, govori sve.
Danas je doktor trener FK Romanije. Svi kojima se urezalo u sjećanje njegovo plesanje po terenu, znamo: neće paljanska Roma možda imati rezultate, ali imaće ljepotu igre.